Ili

Basis data
Grotere regio:	Noordwest-China
Autonoom gebied :	Xinjiang
Toestand:	Autonome District
Bewoners :	2.992.200 (2016) [1]
Gebied :	273.200 km²

Het autonome district Ili ( Chinees) van Kazachstan 哈薩克 自治州/ 伊犁 哈萨克 自治州, Pinyin Yīlí Hāsàkè Zìzhìzhōu ; Oeigoerse قازاق ئاپتونوم ۋىلايىتى , Ili Ⱪazaⱪ Aptonom Wilayiti ; Kazachs ﻗﺎﺯﺍﻕ ﺍﯙﺗﻮﻧﻮﻣﻴﺎﻟﻰ ﻭﺑﻠﯩﺴﻰ Ile Qazaq awtonomyalıq oblısı ) is een provinciale autonome regio ( Chinees )省級 自治州/副 省级 自治州, Pinyin fù shěngjí zìzhìzhōu ) in het noordwesten van de Oeigoerse Autonome Regio Xinjiang in de Volksrepubliek China . Het is vernoemd naar de rivier de Ili . De hoofdstad is Gulja (Yining). Ili heeft een oppervlakte van ca. 273.200 km².

Administratieve structuur

Na haar oprichting bestond Ili aanvankelijk uit drie administratieve districten : Ili, Tacheng en Altay . Op 6 oktober 2001 werd het administratieve district Ili ontbonden en werden de steden en provincies direct ondergeschikt aan de regering van het autonome district. Zo bestaat Ili vandaag uit de volgende administratieve eenheden:

Etnische verdeling van de totale bevolking van het autonome district Ili

Bij de volkstelling in 2000 had Ili in totaal 3.821.940 inwoners (bevolkingsdichtheid: 13,99 inh/km²).

Etnische verdeling van het voormalige administratieve district Ili

Yurt in Ili

Volgens de volkstelling telde het voormalige administratieve district Ili in 2000 2.082.577 inwoners.

verhaal

De Khan van de Chagatai Khanate , opgericht in de 13e eeuw, woonde in Almaliq , in de buurt van het huidige Gulja .

Kuldscha / Ili onder Manchu-regel

Na de vernietiging van het Djungarian-rijk tussen 1754 en 1759 door troepen van de Qing-dynastie , stichtten de Manchu- commandanten een militaire kolonie in de Ili-regio. De stad Neu-Kuldscha, gesticht in 1764, werd in 1866 volledig verwoest.
Sinds de bezetting door de regering van Manchu staat het gebied aan de bovenloop van de Ili tot op de dag van vandaag vrijwel ononderbroken onder Chinese soevereiniteit. De regio Kuldscha (Chinese naam Ili provincie , Russische naam Kuldscha district ) was vaak onderhevig aan veranderende politieke invloeden.

Na de val van Mantsjoerije in 1862 nam de Chinese invloed hier af tijdens de opstanden van Dungan . In de periode tussen 1862 en 1864 braken gevechten tegen invloeden van buitenaf uit, waarbij ook het Russische consulaat en de handelspost in Kuldscha werden verwoest. Talloze vluchtelingen ontsnapten aan deze verwarring naar het Russische Zevenrivierenland . Een islamitische machtsstructuur van de lokale bevolking vestigde zich.

Desintegratie van de Chinese overheersing en vorming van het Tarantschi Sultanaat

In januari 1866 bestormden regionale groepen van de Dungans en gewapende leden van de Oost-Turkestan of Oezbeekse bevolking (tarantschi) het fort van de Chinezen in New Kuldscha en namen het in. De Chinese regionale beheerder, zijn functionarissen en andere familieleden werden gedood.

Toen Jakub Bek in 1867 vanuit het naburige Kashgar begon om de Chinese overheersing in de regio Oost-Turkestan uit te schakelen, zijn eigen khanate oprichtte en banden aanging met de Engelsen, vreesde de Russische zijde een uitbreiding van deze tendensen over het Kuldscha-gebied naar de Zeven Rivieren. ^[4]

Het Kuldscha-district (rood omlijnd)

Het autonome sultanaat dat al in 1864 in de Kuldscha-regio was gevestigd, bereikte weinig interne stabiliteit. De vierde en laatste sultan Aliya-chan Obil-ogly slaagde er niet in de moeilijke situatie in zijn domein te pacificeren. Ze bleven zich verspreiden naar de aangrenzende gebieden van de Russische Zeven Rivieren. Als gevolg hiervan werd de lokale militaire commandant generaal Gerasim Alexejewitsch Kolpakowski (troepen van de algemene regering van de steppe ) gedwongen in te grijpen. Hij voerde eerst onderhandelingen met de sultan en toen deze niet succesvol waren, liet hij in de herfst van 1870 een troepeneenheid de Musart-pas (bergovergang in de Tianschan ) bezetten. Dit sneed de verbinding met Kashgar aan de westkant van de bergen af.

Kuldscha onder Russisch bestuur

In het voorjaar van 1871 kwam de situatie tot een hoogtepunt. Kirgizische herders uit Rusland vielen het Kuldscha-gebied binnen en probeerden de sultan te steunen. Ze vielen Kozakkentroepen aan de grens aan. Dit incident leidde tot de Russische invasie van het sultanaat. Op 21 juni 1871 gaf sultan Obil-ogly zich over aan het Russische leger , dat de volgende dag de stad Kuldscha bezette. Het Russische Rijk nam dus de landschappen op de bovenloop van de Ili over in zijn bestuur en nam het op in het Generalgouvernement van Turkestan . In 1872 tekenden Rusland en Kasjgaria een handelsovereenkomst. ^[5]

Tijdens de Russische bestuurlijke periode werkte de arts Albert Regel in de stad Kuldscha, die bijdroeg aan het archeologisch en natuurhistorisch onderzoek van de Turfan- regio.

De Engelsman Edward Delmar Morgan reisde in 1880 naar Kuldscha en liet vervolgens een beschrijving van het gebied achter. ^[6]

De verwachtingen van Russische zijde met betrekking tot de ontwikkeling van hun politieke en economische invloed op het Kuldscha-district werden als onbevredigend ervaren omdat de belangen van de staat veel verder gingen dan Kuldscha.

Toen Jakub Bek in 1877 in een militair conflict door de Chinese troepen werd verslagen en zijn twee zonen het khanate niet konden vasthouden, viel zijn rijk in 1878 na de val van Khotan uiteen. Deze ontwikkeling verzwakte tijdelijk de interesse van de Russische regering in het Kuldscha-district. Daarop waren er in september 1879 contractonderhandelingen tussen de Russische regering en een Chinese onderhandelaar in Livadia . Het resultaat werd niet bevestigd na de terugkeer van de onderhandelaar in Peking en hij werd zelf ter dood veroordeeld (later gratie verleend). Als direct gevolg waren er wederzijdse militaire concentraties aan de Russisch-Chinese grens en nam de keizerlijke Russische marine dreigende posities in voor de kust van China. Een nieuwe stap werd gemaakt met de Chinese ambassadeur in Parijs , markies Tseng. Zijn inaugurele audiëntie vond plaats op 10 (23 augustus), 1880, in Sint-Petersburg . Als gevolg hiervan keerde de militaire confrontatie die tot dan toe gaande was terug naar steeds vreedzamer wordende kanalen.

De belangrijkste moskee in Kuldscha rond 1882

De kuldscha-kwestie werd beëindigd met het verdrag van 2 (14 februari), 1881. Als gevolg daarvan gaf Rusland de regio terug aan China, maar eiste een vergoeding voor de tijdelijke administratieve kosten en een vergoeding voor de schade die Russische burgers in deze periode hadden geleden ten bedrage van 9 miljoen zilveren roebel . Bovendien bepaalde het verdrag dat het westelijke deel van het gebied bij Rusland zou blijven, omdat mensen die zich willen hervestigen daar een nieuw thuis moeten vinden.
Het verdrag bepaalde ook dat het recht van Rusland om consulaten in West-China te houden verder zou worden uitgebreid en dat er een gegarandeerde weg voor Russische handelaren naar de haven van Tientsin zou worden ingesteld. De ratificatie vond plaats door Rusland op 4 augustus (16) 1881 en door de Chinese keizer op 3 (15 mei) 1881. ^{[7] [8]}

Gulja als onderdeel van China

Aan het einde van de 19e eeuw was de stad Gulja een belangrijk economisch centrum ten westen van Mongolië geworden. De bevolking van de stad was zeer inhomogeen. Naast talrijke moskeeën waren er twee boeddhistische tempels, eenGrieks-katholieke en een rooms-katholieke kerk . Steenkool werd gewonnen in het noorden van de stad en de handelsroute werd op grote schaal gebruikt naar het oosten en westen.

Tijdens de Chinese Revolutie van 1911 keerde de situatie in de regio Gulja terug naar een onstabiele positie. Als gevolg hiervan versterkte Rusland zijn consulaire beschermingstroepen in Xinjiang .

Het Russische consulaat in Gulja werd in 1918 gesloten. Het kon zijn werk pas hervatten tussen 1924 en 1925, zelfs na 1927, toen China de diplomatieke betrekkingen met de Sovjet-Unie verbrak. ^[9]

In november 1944 brak er onrust uit onder de Kazachse bevolking in de Ili-regio ( revolutie in drie districten ), waar ook leden van de Oeigoeren zich bij voegden. In de stad Gulja werd de Republiek Oost-Turkestan uitgeroepen. Deze beweging diende om de belangen van de niet-Chinese bevolking beter te vertegenwoordigen.

Onderhandelingen met de regionale regering in Ürümqi leidden medio 1946 tot een convergentie van belangen. Het hoofd van de regionale regering en generaal Zhang Zhizhong , benoemd door de Chinese zijde, begonnen een liberaal beleid ten aanzien van de politieke vertegenwoordigers van Gulja. Als gevolg hiervan kwam er een regionale grondwet voor het Gulja-gebied, correcties in het financiële beleid en de vrijlating van politieke gevangenen. Aan de verwachtingen van de regering- Kwomintang ten aanzien van de politieke ontwikkelingen in de regio is niet voldoende voldaan. Aan de andere kant waren er verdere eisen van de regionale strijdkrachten die naar onafhankelijkheid streefden. Dit leidde tot het ontslag van Zhang in 1947 (hij bleef in de regering) en Masud Sabri nam zijn functie over. Zijn conservatieve standpunten verergerden de situatie echter en leidden, onder invloed van de Kwomintang, tot zijn ontslag. Hij werd in 1948 gevolgd door de in Peking georiënteerde politicus Burhan Shahidi . De meerderheid ontwikkelde zich echter ten gunste van communistische invloeden. De Sovjet-Unie had tot 1949 een aanzienlijke politieke en militaire invloed in de regio.

Toen de Chinese Communistische Partij in 1949 een vergadering van de CPPCC bijeenriep , waren vertegenwoordigers van de Gulja-beweging en Zhang aanwezig. Als gevolg hiervan werd op 17 december 1949 in Xinjiang een Voorlopige Volksregering gevormd en kwam het Gulja-gebied weer onder controle van de Chinese centrale regering. In tegenstelling tot de Kuomintang, hadden de Chinese communistische krachten destijds niet-Chinese vertegenwoordigers op het gebied van openbaar bestuur. In 1954 werd de Ili-regio uitgeroepen tot het autonome district Ili Kazachstan . ^[10]

Zie ook

• Administratieve afdeling van de Volksrepubliek China
• Autonome administratieve eenheden van China

literatuur

• Gavin Hambly (red.): Centraal-Azië . Fischer TB Verlag, Frankfurt am Main 1995, ISBN 3-596-60016-2

web links

• Oude culturen in de Ili-vallei

Individueel bewijs

1. ↑ Xinjiang / Sinkiang (China): prefectuurniveau, steden en provincies - Bevolkingsstatistieken, kaarten, afbeeldingen, weer- en webinformatie. Ontvangen op 12 mei 2018 .  
2. ↑ Zhōngguó dìmínglù中国 地 ​​​​名录 (Beijing, Zhōngguó dìtú chūbǎnshè中国地图出版社 1997); ISBN 7-5031-1718-4 .
3. ↑ Hənzuqə-Uyƣurqə luƣət (sinaⱪ nus'hisi) . Xinjiang həlk̡ nəxriyati, Ürümqi 1974, blz. 1170-1172.
4. ↑ Hambly, 1995, blz. 223
5. ↑ Hambly, 1995, blz. 308
6. ^ Meyers Konversations-Lexikon , ed. Volume 19. 1881-1882, blz. 76
7. ↑ Meyers Konversations-Lexikon , Erg. Volume 18. 1880-1881, blz. 570-571
8. ↑ Meyers Konversations-Lexikon, Ed. Deel 19. 1881-1882, blz. 562-564
9. ↑ Hambly, 1995, blz. 315
10. ↑ Hambly, 1995, blz. 318

43,5 82Coördinaten: 43 ° 30' N , 82 ° 0' E