Oorlogsmisdaden

Van Wikipedia, de gratis encyclopedie
Spring naar navigatie Spring naar zoeken
Leg aan bij het proces van Neurenberg tegen de belangrijkste oorlogsmisdadigers : Göring, Hess, von Ribbentrop, Keitel (voor), Dönitz, Raeder, von Schirach en Sauckel (achter)

Oorlogsmisdaden zijn ernstige schendingen door leden van een oorlogvoerende staat tegen de regels van internationaal recht die van toepassing zijn in internationale of niet-internationale gewapende conflicten, waarvan de strafrechtelijke aansprakelijkheid rechtstreeks voortvloeit uit het internationale recht. [1] Oorlogsmisdaden behoren tot de kernmisdrijven van het internationaal strafrecht en vallen onder het beginsel van universeel recht .

Verklarende woordenlijst

Normaal gebruik

De term ‘oorlogsmisdaden’ wordt in het gewone spraakgebruik en in (oudere) internationale overeenkomsten inconsequent en soms tegenstrijdig gebruikt. [2] In sommige gevallen wordt elk strafbaar feit dat zich in de loop van een oorlog voordoet, zeer algemeen bedoeld. Af en toe wordt "oorlogsmisdaden" gebruikt als een verzamelnaam voor misdaden onder internationaal recht in het algemeen. [3] In tegenstelling tot dit juridisch onnauwkeurige gebruik van de term, is de terminologie van het internationaal recht enger en heeft deze duidelijke criteria voor afbakening.

Internationaal recht term

Er is geen definitieve definitie van het begrip oorlogsmisdaad onder internationaal recht. Volgens de huidige stand van het internationaal gewoonterecht worden oorlogsmisdaden geselecteerd en ernstige schendingen van de regels van internationaal recht die van toepassing zijn in internationale of niet-internationale gewapende conflicten. Enerzijds kunnen er dus ook oorlogsmisdrijven worden gepleegd als het gewapend conflict onder de drempel van oorlog in engere zin blijft. Anderzijds kunnen oorlogsmisdrijven ook worden gepleegd in niet-internationale gewapende conflicten. Het onderscheid tussen internationale en niet-internationale gewapende conflicten is echter van belang voor de vraag welke delicten in een conflict als oorlogsmisdrijven strafbaar zijn (zie paragraaf Strafrechtelijke oorlogsmisdaden ).

De regels van internationaal recht die van toepassing zijn in gewapende conflicten, die gezamenlijk worden aangeduid als internationaal humanitair recht , omvatten de Hague Land Warfare Regulations (1907) , de Geneefse Conventies (1949) en hun twee aanvullende protocollen uit 1977. De daarin verankerde regels zijn bindend in het startpunt voor de bij een gewapend conflict betrokken partijen die ook partij zijn bij deze internationale overeenkomsten. De regels van internationaal recht die van toepassing zijn in gewapende conflicten omvatten ook de als internationaal gewoonterecht erkende beginselen en regels die algemeen van toepassing zijn op gewapende conflicten. Op basis van de conclusies van de studie "Customary International Humanitarian Law: Volume 1, Rules" [4] , heeft het Internationale Comité van het Rode Kruis een lijst gepubliceerd van de gebruikelijke regels van het internationaal humanitair recht, die ook in een Duits vertaling [5] is beschikbaar. Voor zover een internationale overeenkomst inhoudelijk een regel van internationaal gewoonterecht weerspiegelt, is deze regel bindend voor alle strijdende partijen, ook als één partij geen partij is bij de desbetreffende overeenkomst (zie ook: all-participatiebeding ).

Niet elke schending van de regels van gewapende conflicten is ook een oorlogsmisdaad. Volgens regel 156 van de lijst van gebruikelijke regels van het internationaal humanitair recht zijn alleen "ernstige schendingen van het internationaal humanitair recht" oorlogsmisdaden van 12 augustus 1949 om het lot te verbeteren van de gewonden en zieken van de strijdkrachten in het veld ”) in artikel 49 lid 1 bepaalt dat de verdragsluitende partijen

"Om passende straffen vast te stellen voor die personen die (...) ernstige schendingen van deze overeenkomst begaan." [6]

Misdrijven die alleen worden gepleegd ter gelegenheid van een gewapend conflict, zonder functioneel verband te houden met dit conflict, zijn geen oorlogsmisdrijven.Ook oorlogsmisdaden moeten worden onderscheiden van andere misdrijven die ook onder het internationaal strafrecht vallen , namelijk genocide , misdrijven tegen de menselijkheid , die, in tegenstelling tot oorlogsmisdaden, ook buiten de context van een gewapend conflict kunnen worden gepleegd. Het initiëren van oorlogshandelingen zelf valt niet onder oorlogsmisdaden, maar valt onder het internationaal strafrechtelijk misdrijf agressie . [7]

Volgens de huidige stand van het internationaal recht mogen oorlogsmisdaden alleen worden gepleegd door natuurlijke personen, niet door rechtspersonen. Dit betekent dat noch organisaties, noch staten strafrechtelijk verantwoordelijk kunnen worden gehouden voor oorlogsmisdaden voor internationale tribunalen. [8] Verschillende internationale strafhoven hebben herhaaldelijk verklaard dat oorlogsmisdaden niet alleen door strijders (leden van de staatsstrijdkrachten) maar ook door burgers kunnen worden gepleegd. [9]

Oorlogsmisdaden strafbaar volgens internationaal recht

De meest uitgebreide juridische bron met betrekking tot de misdrijven die volgens het internationaal strafrecht strafbaar zijn gesteld als oorlogsmisdaden is het Statuut van Rome van het Internationaal Strafhof . In artikel 5 worden genocide , misdrijven tegen de menselijkheid , het misdrijf agressie en oorlogsmisdrijven als strafbare misdrijven aangemerkt. Dit laatste wordt in artikel 8 (2) gedefinieerd als "ernstige schendingen van de Verdragen van Genève van 12 augustus 1949 " evenals "andere ernstige schendingen van de (...) toepasselijke wetten en gebruiken in internationale gewapende conflicten", waaronder : [10]

  • "Opzettelijk doden;
  • Marteling of onmenselijke behandeling, inclusief biologische tests ;
  • het opzettelijk veroorzaken van groot lijden of ernstige aantasting van de lichamelijke integriteit of gezondheid;
  • Grootschalige vernietiging en toe-eigening van eigendom die niet gerechtvaardigd is door militaire behoeften en die onwettig en willekeurig is;
  • Het dwingen van een krijgsgevangene of een andere beschermde persoon om dienst te doen in de strijdkrachten van een vijandelijke mogendheid;
  • opzettelijke ontneming van het recht van een krijgsgevangene of andere beschermde persoon op een onpartijdige eerlijke rechtsgang;
  • onwettige uitzetting of overdracht of onwettige detentie;
  • gijzeling ; "
  • “Opzettelijke aanvallen op de burgerbevolking als zodanig;
  • opzettelijke aanvallen op burgerobjecten;
  • het opzettelijk lanceren van een aanval in de wetenschap dat deze ook zal leiden tot verlies van mensenlevens, verwonding van burgers, schade aan burgerobjecten (...) die duidelijk niet in verhouding staan ​​tot het verwachte concrete en onmiddellijke militaire voordeel in het algemeen;
  • de aanval op onverdedigde steden, dorpen, woningen of gebouwen die niet-militaire doelen zijn (...);
  • het doden of verwonden van een strijder die zijn armen uitstrekt of die weerloos is (...);
  • het plunderen van een stad of nederzetting (…);
  • het gebruik van vergif of vergiftigde wapens ;
  • het gebruik van verstikkende, giftige of soortgelijke gassen (...);
  • het gebruik van wapens, projectielen, materialen en methoden van oorlogvoering die waarschijnlijk onnodig letsel of lijden zullen veroorzaken (...);
  • Verkrachting , seksuele slavernij , dwang tot prostitutie (...);
  • de aanwezigheid van een burger of een ander beschermd persoon gebruiken om gevechtsoperaties weg te houden van bepaalde punten, gebieden of strijdkrachten;
  • de opzettelijke hongersnood van burgers (...). "

Volgens artikel 8, lid 1 van het Statuut van Rome geldt dit in het bijzonder voor daden "als ze worden gepleegd als onderdeel van een plan of beleid of als onderdeel van het plegen van dergelijke misdaden op grote schaal." [11]

Aangezien het internationaal humanitair recht alleen volledig van toepassing is op internationale gewapende conflicten, bepaalt artikel 8 lid 2 c) en e) van het Statuut van Rome de misdrijven die in geval van een niet-internationaal gewapend conflict als oorlogsmisdaden worden bestraft.

historische ontwikkeling

Ontwikkeling tot aan de Eerste Wereldoorlog

Het idee van individuele strafrechtelijke verantwoordelijkheid voor schendingen van de regels en gebruiken van oorlogsvoering was nog vreemd aan de eerste internationale verdragen voor de codificatie van regels van de internationale staat van beleg . Het principe van staatsimmuniteit overheerste, in het Anglo-Amerikaanse rechtssysteem met name in de vorm van de Act of State-doctrine . De uitoefening van soevereine macht door de staat , inclusief het leger , werd aan de staat als zodanig toegeschreven en viel dus buiten de jurisdictie van een andere staat. Aangezien er geen dwingende jurisdictie bestond tussen de staten met gelijke rechten ( Par in parem non habet imperium ), werd de kwestie van sancties bij schendingen van de regels van de internationale staat van beleg uitgesloten. Alleen het Haags Akkoord over de wetten en gebruiken van de landoorlog van 18 oktober 1907 bevatte een sanctie in artikel 3:

“De strijdende partij, die de bepalingen van het gespecificeerde bevel zou overtreden, is verplicht om zo nodig schadevergoeding te betalen. Het is verantwoordelijk voor alle daden begaan door degenen die tot zijn gewapende macht behoren." [12]

Tegelijkertijd werd dit niet geassocieerd met een individuele strafrechtelijke aansprakelijkheid voor natuurlijke personen, maar slechts een verplichting van de ondertekenende staten als klassieke subjecten van het internationaal recht. [13]

Ontwikkeling na de Eerste Wereldoorlog / interbellum

Na het einde van de Eerste Wereldoorlog bevatte het Verdrag van Versailles art. 227-230 "strafbepalingen", volgens welke de geallieerden onder meer keizer Wilhelm II publiekelijk zouden vervolgen "voor ernstige schending van het internationaal moreel recht en de heiligheid van de verdragen" [14] . Er kwam echter geen proces voor oorlogsmisdaden nadat de door de geallieerden op 16 januari 1920 geëiste uitlevering van keizer Wilhelm II op 22 januari 1920 door de Nederlandse regering onder koningin Wilhelmina werd afgewezen.

Volgens artikel 228 van het Verdrag van Versailles konden de geallieerden personen voor hun militaire rechtbanken brengen "voor een schending van de wetten en gebruiken van oorlog" en hun uitlevering eisen. [15] Op 3 februari 1920 stuurden vertegenwoordigers van de geallieerden de Duitse regering een uitleveringslijst met 895 namen of personen aangeduid met hun rang of functie. [16] Al op 17 februari 1920 stemden de geallieerden er echter in in een nota overhandigd aan de Reichsregierung in om een ​​strafrechtelijke procedure in te leiden voor het Reichsgericht in Leipzig tegen alle personen wier uitlevering oorspronkelijk bedoeld was. Ondanks de voorlopige afzien van uitlevering, behouden de geallieerden zich het recht voor om te controleren of de gerechtelijke procedure niet neerkwam op het verwijderen van de schuldige van de gerechtelijke straf. [17] De toen gestarte processen voor het Reichsgericht in Leipzig bleven qua inhoud en resultaten onbevredigend voor de verdere ontwikkeling van een begrip van oorlogsmisdaden onder internationaal recht. De weinige veroordelingen waren gebaseerd op het destijds geldende militaire strafwetboek (Militair Strafwetboek van het Duitse Rijk van 20 juni 1872) en - bovendien - het burgerlijk wetboek van strafrecht. Strafrechtelijke sancties die onafhankelijk van de internationale staat van beleg waren afgeleid bij ernstige schendingen van de wetten en gebruiken van oorlogvoering werden in deze processen buiten beschouwing gelaten.

Het internationale oorlogsrecht ontwikkelde zich in de periode tussen de twee wereldoorlogen ( Protocol van Genève inzake het verbod op het gebruik van verstikkende, giftige of soortgelijke gassen en van bacteriologische agentia in de oorlog van 17 juni 1925 , Overeenkomst inzake de behandeling van gevangenen van Oorlog van 1929), maar zelfs deze internationale overeenkomsten bevatten geen wettelijke definitie van "oorlogsmisdaden" of zelfs een wettelijke basis voor hun latere vervolging.

Ontwikkeling als gevolg van de Tweede Wereldoorlog

De klassieke definitie van oorlogsmisdaden is te vinden in de London Four Power Agreement van 8 augustus 1945, waarmee het Handvest van het Internationaal Militair Tribunaal ( Londen Statute ), d.w.z. de wettelijke basis en procedure voor de processen van Neurenberg , werd opgericht als een integraal onderdeel van deze overeenkomst. In artikel 6 b) van dit Statuut wordt het begrip oorlogsmisdaad als volgt gedefinieerd:

"Oorlogsmisdaden: namelijk schendingen van de staat van beleg of gebruiken. Dergelijke verwondingen omvatten, maar zijn niet beperkt tot, de moord, mishandeling of ontvoering van burgers in of in een bezet gebied voor dwangarbeid of voor enig ander doel; Moord of mishandeling van krijgsgevangenen of personen op volle zee; Het doden van gijzelaars; Beroving van openbare of particuliere eigendommen; Opzettelijke vernietiging van steden, markten en dorpen of elke verwoesting die niet gerechtvaardigd is door militaire noodzaak." [18] [19]

De processen van Neurenberg die zijn uitgevoerd op basis van het Statuut van Londen en hun vervolgprocessen worden beschouwd als een wegwijzer en doorbraak voor het internationaal recht (vgl. History of International Criminal Law and Legal Historical Significance of the Nuremberg Trials ). De processen voor het Internationaal Militair Tribunaal voor het Verre Oosten waren gebaseerd op vergelijkbare juridische principes als de processen van Neurenberg. Op 11 december 1946 bevestigde de Algemene Vergadering van de VN de juridische beginselen vervat in het statuut van het Hof van Justitie van Neurenberg en in het arrest van het Hof van Justitie als "erkende beginselen van internationaal recht". [20] Het opstellen van deze beginselen, opgesteld door de VN-commissie voor internationaal recht in 1950, wordt beschouwd als de beginselen van Neurenberg . [21]

De Geneefse Conventies van 1949 werden op 12 augustus 1949 ondertekend onder invloed van oorlogsmisdaden in de Tweede Wereldoorlog en om de bestaande regelgeving aan te passen aan de oorlogservaringen. In tegenstelling tot eerdere internationale overeenkomsten, hebben de verdragsluitende partijen zich er in de overeenkomsten van 1949 toe verbonden om “alle noodzakelijke wettelijke maatregelen te nemen om passende strafbepalingen vast te stellen voor personen die (…) ernstige schendingen van de (…) overeenkomst (…) begaan”. [22] [23] [24] [25]

Recente ontwikkelingen

Logo van het Internationaal Strafhof

Er waren aanvankelijk geen internationale oorlogsmisdaden meer na de Tweede Wereldoorlog, ook als gevolg van de Koude Oorlog, ondanks vele, soms wrede, conflicten (zie bijvoorbeeld oorlogsmisdaden in de Koreaanse oorlog , oorlogsmisdaden in de oorlog in Vietnam , Irak -Iraanse oorlog ). Evenmin is het vooruitzicht van de VN om na de Tweede Wereldoorlog een internationaal strafwetboek te codificeren, uitgebleven.

Onder de indruk van de Joegoslavische oorlogen die in 1991 begonnen en de berichten over “massamoorden, de massale, georganiseerde en systematische internering en verkrachting van vrouwen en de voortzetting van de praktijk van ‘etnische zuivering’” in dit conflict, resolutie 827 van de Verenigde De VN-Veiligheidsraad van 25 mei 1993 besloot opnieuw en voor het eerst via de Verenigde Naties een internationaal gerechtshof op te richten voor ernstige schendingen van het humanitair recht, het Internationaal Straftribunaal voor het voormalige Joegoslavië (ICTY) . [26]

Met Resolutie 955 van de VN-Veiligheidsraad van 8 november 1994 werd het Internationaal Straftribunaal voor Rwanda opgericht om genocide en andere ernstige schendingen van het internationaal humanitair recht in Rwanda te vervolgen. [27]

De vroegere strafhoven werden elk opgericht als ad hoc strafhoven, hetzij door de zegevierende staten, hetzij door een resolutie van de Veiligheidsraad. Dit veranderde met het Internationaal Strafhof (ICC of Internationaal Strafhof) gevestigd in Den Haag, dat tot stand kwam door een internationaal verdrag, het Statuut van Rome van het Internationaal Strafhof . Tegelijkertijd werden de misdaden van genocide, misdaden tegen de menselijkheid, oorlogsmisdaden en de misdaad van agressie onder het internationaal recht uitgebreid gecodificeerd met het Statuut van Rome. Sinds het Statuut van Rome op 1 juli 2002 van kracht is geworden, kunnen oorlogsmisdaden worden vervolgd door het Internationaal Strafhof. Een aantal staten, waaronder China, India, Israël, Pakistan, Rusland en de VS met kernwapens, hebben het statuut nog niet geratificeerd (per februari 2014). Het statuut is nog niet geratificeerd door drie van de vijf permanente leden van de VN-Veiligheidsraad - de Volksrepubliek China, Rusland en de VS.

Implementatie in nationaal recht

Duitsland

De Bondsrepubliek Duitsland heeft met het Internationaal Strafwetboek (VStGB) voldaan aan haar verplichting krachtens het Statuut van Rome en andere internationale overeenkomsten om nationale strafrechtelijke bepalingen te creëren voor strafbare feiten op grond van het internationaal strafrecht. Oorlogsmisdrijven zijn gestandaardiseerd als strafbare feiten in §§ 8 - 12 VStGB [28] . De opsporingsverantwoordelijkheid berust bij de procureur-generaal bij de federale politie , [29] onderzoeken worden uitgevoerd door het centraal bureau voor de controle op oorlogsmisdaden en andere misdrijven die in het kader van de CCAIL (ZBKV) BKA worden uitgevoerd. [30]

De pensioenen van de Federale Voorzieningswet voor soldaten van de voormalige Wehrmacht werden geschrapt (op initiatief van Volker Beck ) voor iedereen die "de beginselen van menselijkheid of de rechtsstaat heeft geschonden tijdens de heerschappij van het nationaal-socialisme" [31] .

Zwitserland

Tijdens de uitvoering van het Statuut van Rome in 2010 nam Zwitserland oorlogsmisdaden op als een onafhankelijk strafbaar feit in de artikelen 264b en volgende van het Zwitserse Wetboek van Strafrecht . [32]

Oostenrijk

In 2014 vervulde Oostenrijk zijn taak in overeenstemming met het Romeinse Statuut: in een wijziging van de StGB werd de 25e sectie uitgebreid met de misdrijven "misdaden tegen de menselijkheid" en verschillende oorlogsmisdaden. Misdrijven die in Oostenrijk als oorlogsmisdaden zijn aangemerkt, kunnen worden bestraft met een gevangenisstraf van een jaar tot levenslang, afhankelijk van de ernst van het gepleegde misdrijf, en in Oostenrijk zijn ze vrijgesteld van de verjaringstermijn. [33]

literatuur

  • Sigrid Boysen: Oorlogsmisdaden in het discours van nationale rechtbanken . In: AVR , 2006, blz. 363 ev.
  • Wolfgang Curilla: De moord op Joden in Polen en de Duitse ordepolitie , 1939-1945. Schöningh, Paderborn 2011.
  • Roy Gutmann, David Rieff (red.): Oorlogsmisdaden: wat iedereen zou moeten weten . 2e editie. Deutsche Verlagsanstalt, Stuttgart / München 2000, ISBN 3-421-05343-X (Engels: Oorlogsmisdaden: wat het publiek moet weten . New York City 1999. Vertaald door Isabel Sterner).
  • Sönke Neitzel , Daniel Hohrath (red.): Oorlogsgruweldaden. De afbakening van geweld in gewapende conflicten van de middeleeuwen tot de 20e eeuw. Schöningh, Paderborn 2008, ISBN 978-3-506-76375-4 .
  • Alexander Schwarz: Oorlogsmisdaad zie in: Max Planck Encyclopedia of Public International Law, Oxford University Press, New York 2014.
  • Gerd R. Ueberschär (Ed.), Wolfram Wette : Oorlogsmisdaden in de 20e eeuw . Primus Verlag, Darmstadt 2001, ISBN 3-89678-417-X .
  • Gerd R. Ueberschär (red.): Plaatsen van horror. Misdaden in de Tweede Wereldoorlog . Primus Verlag, Darmstadt 2003, ISBN 3-89678-232-0 .
  • Gerhard Werle (red.), Völkerstrafrecht , 3e druk 2012, vijfde deel: Oorlogsmisdaden (randnummer 1020ff.), ISBN 978-3-16-151837-9 .

web links

Commons : Oorlogsmisdaden - Verzameling van foto's, video's en audiobestanden
Wikinews: Oorlogsmisdaden - In het nieuws
WikiWoordenboek: oorlogsmisdaden - verklaringen van betekenissen, oorsprong van woorden, synoniemen, vertalingen

Individueel bewijs

  1. ↑ Robert Esser , Europees en internationaal strafrecht , 2014, blz. 357, Rn. 50; Gerhard Werle , Internationaal Strafrecht , 3e druk 2012, randnummer 1021.
  2. ↑ Zie Gerhard Werle: Völkerstrafrecht , 3e druk 2012, Rn. 1021.
  3. ↑ Zie Gerhard Werle: Völkerstrafrecht , 3e druk 2012, Rn. 1021, met verdere referenties
  4. ↑ [1] . Internationaal humanitair gewoonterecht: Deel 1, Regels door Jean-Marie Henckaerts (ICRC) en Louise Doswald-Beck (International Commission of Jurists). ICRC-website. Ontvangen 15 februari 2014.
  5. ↑ Gearchiveerde kopie ( Memento van 2 december 2011 in het internetarchief ). Vertaling van de website gewoonterecht van internationaal humanitair recht van de DRC. Ontvangen 15 februari 2014.
  6. ↑ [2] . Overeenkomst van Genève voor de verbetering van het lot van de gewonden en zieken van de strijdkrachten op het terrein van 12 augustus 1949. Website van de federale autoriteiten van de Zwitserse Bondsstaat. Ontvangen 15 februari 2014.
  7. ↑ Gerhard Werle (Ed.): Völkerstrafrecht, 3e editie 2012, ISBN 978-3-16-151837-9 , paragraaf 1.021.
  8. ^ Schwarz Alexander: Oorlogsmisdaden . In: Rüdiger Wolfrum (Ed.): Max Planck Encyclopedia of Public International Law . Oxford University Press, New York 2014, ISBN 978-0-19-923169-0 ( ouplaw.com [geraadpleegd op 7 juni 2019]).
  9. ↑ Internationaal Straftribunaal voor Rwanda (ICTR): Aanklager tegen Musema (arrest en vonnis) . ICTR-96-13-A, 27 januari 2015, ISSN 2414-5394 ( worldcourts.com [PDF; geraadpleegd op 7 juni 2019]).
  10. ↑ [3] . Romeins Statuut van het Internationaal Strafhof in de officiële Duitse vertaling. Website van het Federaal Ministerie van Buitenlandse Zaken. Ontvangen 15 februari 2014.
  11. ^ Statuut van Rome van het Internationaal Strafhof. ICC, geraadpleegd op 20 augustus 2017 .
  12. ↑ [4] . Haags Akkoord over de wetten en gebruiken van oorlog op het land van 18 oktober 1907. Website van de federale autoriteiten van de Zwitserse Bondsstaat. Ontvangen 15 februari 2014.
  13. ^ Alexander Schwarz: Oorlogsmisdaden . In: Rüdiger Wolfrum (Ed.): Max Planck Encyclopedia of Public International Law . 2014e editie. Oxford University Press, New York 2014, ISBN 978-0-19-923169-0 ( ouplaw.com [geraadpleegd op 7 juni 2019]).
  14. ↑ http://www.documentarchiv.de/wr/vv07.html
  15. ↑ Gearchiveerde kopie ( aandenken van 9 mei 2016 in het internetarchief ) Zie in totaal: Documentatie “Bestanden van de Reichskanzlei. Weimarrepubliek. “Het Bauer-kabinet, deel 1, inleiding, website voor uitleveringsvragen van de Duitse federale archieven. Ontvangen op 15 februari 2014
  16. ↑ Gearchiveerde kopie ( aandenken van 3 juli 2016 in het internetarchief ) Zie: Documentatie “Bestanden van de Reichskanzlei. Weimarrepubliek.” Kabinetvergadering op 4 februari 1920. Website van het Duitse Bondsarchief. Ontvangen op 15 februari 2014
  17. ↑ Gearchiveerde kopie ( Memento van 8 mei 2016 in het internetarchief ) Zie hierover: Documentatie “Bestanden van de Reichskanzlei. Weimarrepubliek.” Kabinetvergadering op 18 februari 1920. Website van het Duitse Bondsarchief. Ontvangen op 15 februari 2014
  18. ↑ Gearchiveerde kopie ( aandenken van 12 maart 2016 in het internetarchief ) Het proces tegen de belangrijkste oorlogsmisdadigers voor het Internationaal Militair Gerechtshof in Neurenberg. Officiële bewoording in het Duits.
  19. ↑ Gearchiveerde kopie ( Memento van 16 augustus 2017 in het internetarchief ) Neurenberg Trial Proceedings Vol. 1, Handvest van het Internationaal Militair Tribunaal. Yale Law School-website. Ontvangen 15 februari 2014.
  20. ↑ [5] Bevestiging van de beginselen van internationaal recht erkend door het statuut van het Hof van Justitie van Neurenberg. Resolutie 95 (I) van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties van 11 december 1946. VN-website. Ontvangen 15 februari 2014.
  21. ↑ Gearchiveerde kopie ( Memento van 3 februari 2015 in het internetarchief ) Principes van internationaal recht erkend in het Handvest van het Tribunaal van Neurenberg en in het vonnis van het Tribunaal. VN-website. Ontvangen 15 februari 2014.
  22. ↑ [6] Verdrag van Genève voor de verbetering van het lot van de gewonden en zieken van de strijdkrachten op het terrein van 12 augustus 1949, artikel 49, lid 1. Website van de federale autoriteiten van de Zwitserse Bondsstaat. Ontvangen 15 februari 2014.
  23. ↑ [7] Verdrag van Genève voor de verbetering van het lot van de gewonden, zieken en schipbreukelingen door strijdkrachten op zee van 12 augustus 1949, artikel 50, lid 1. Website van de federale autoriteiten van de Zwitserse Bondsstaat. Ontvangen 15 februari 2014.
  24. ↑ [8] Verdrag van Genève inzake de behandeling van krijgsgevangenen van 12 augustus 1949, artikel 129, lid 1. Website van de federale autoriteiten van de Zwitserse Bondsstaat. Ontvangen 15 februari 2014.
  25. ↑ [9] Verdrag van Genève inzake de bescherming van burgers in oorlogstijd van 12 augustus 1949, artikel 146, lid 1. Website van de federale autoriteiten van de Zwitserse Bondsstaat. Ontvangen 15 februari 2014.
  26. ↑ [10] Resolutie 827 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties van 25 mei 1993. Website van de Verenigde Naties. Ontvangen 15 februari 2014.
  27. ↑ [11] Resolutie 955 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties van 8 november 1994. Website van de Verenigde Naties. Ontvangen 15 februari 2014.
  28. ↑ [12] Internationaal Strafwetboek van 26 juni 2002 ( Federale Staatscourant I p. 2254 ). Website van het federale ministerie van Justitie. Ontvangen 15 februari 2014.
  29. ^ Website van het federaal parket. Ontvangen op 8 april 2014 .
  30. ↑ Website des Bundeskriminalamtes. Archiviert vom Original am 8. April 2014 ; abgerufen am 8. April 2014 .
  31. ↑ § 1 a BVG
  32. ↑ Bundesgesetz über die Änderung von Bundesgesetzen zur Umsetzung des Römer Statuts des Internationalen Strafgerichtshofs vom 18. Juni 2010
  33. ↑ Kriegsverbrechen wird eigener Tatbestand. Abgerufen am 25. April 2021 .
Abgerufen von „https://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Kriegsverbrechen&oldid=213407337 “